Marta Lempart w brutalny sposób wyrzuciła w czwartek z konferencji prasowej tak zwanego „strajku kobiet” dziennikarzy TVP. Czas najwyższy poddać przynajmniej pobieżnej analizie ten ruch i określić pojęciowo jego ideowe oblicze, tym bardziej, że pełna bezkarność, a nawet gesty akceptacji jakimi się dotychczas cieszy, choćby ze strony policji, sprzyjają eskalacji i radykalizacji ruchu.
Nazizm i komunizm, bliskie sobie w praktyce społecznej ruchy o lewicowych korzeniach, stosowały te same metody wobec krytycznych w stosunku do owych ideologii dziennikarzy.
Krytyków ruchu odczłowieczano. Jak taki mechanizm działa doświadczyliśmy w Polsce choćby po 1945 roku, gdy ówczesna komunistyczna władza odczłowieczała żołnierzy podziemia niepodległościowego. To choćby słynny plakat – zapluty karzeł reakcji i komunistyczny olbrzym.
Kolejna z metod to seanse nienawiści, podczas których wulgaryzmy określały niewygodnego polemistę. Tu przykładów aż za wiele.
Dalej symboliczne unicestwienie, co z czasem prowadziło do unicestwienia rzeczywistego. I wreszcie kult przemocy, jako metody dialogu społecznego.
Niech ktokolwiek spróbuje wskazać, której z tych metod nie zastosowała dotychczas Lempart w działaniach „strajku kobiet”?
Wczorajsze brutalne wyrzucenie dziennikarzy TVP z konferencji prasowej, z założenia otwartej dla wszystkich mediów, wpisuje się w przedstawiony powyżej pobieżny katalog metod z nazistowsko – komunistycznej praktyki społecznej.
Artykuł 13 Konstytucji RP mówi: „Zakazane jest (…) stosowanie przemocy w celu zdobycia władzy lub wpływu na politykę państwa”. Do czego dąży Lempart nie ma żadnych wątpliwości.
Wiele wskazuje na to, że władze liczą, iż tak zwany „strajk kobiet”, który używa skołowanej gimbazy jako mięsa armatniego, wypali się sam. I tak pewnie będzie. Ale brak działań, milczące zezwolenie na eskalację nazikomunistycznych praktyk, spowoduje i już spowodował olbrzymie straty społeczne.
Rocznik 1947 r. Dziennikarz, dramaturg, prozaik.
Wykształcenie:
Uniwersytet Łódzki, Wydział Filozoficzno – Historyczny. Dyplom 1972r. Mgr pedagogiki społecznej. Praca magisterska obroniona u profesora Aleksandra Kamińskiego.
W latach 1980 – 1982 studia w Studium Scenariuszowym Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej Teatralnej i Telewizyjnej w Łodzi.
Praca zawodowa:
1972 – reżyser teatru Akademii Medycznej STS „Cytryna”
1973 – współpraca reżyserska przy filmie fabularnym „Punkt widzenia”
1973 – 1974 – dziennikarz w „Ekspresie Ilustrowanym”
1974 – 1983 – dziennikarz w Redakcji Publicystyki, a następnie w Redakcji Literackiej Rozgłośni Polskiego Radia w Łodzi.
1983 – zwolniony z powodów politycznych, bez możliwości pracy dziennikarskiej.
W latach 1985 – 86 adiunkt w Dziale Literacko – Wydawniczym Muzeum Historii m. Łodzi.
W latach 1986 – 88 adiunkt w Muzeum Kinematografii w Łodzi.
1990 – 2013 przywrócony do pracy w Rozgłośni przez tzw. Komisję Powrotów Drawicza. Komentator w Redakcji Publicystyki.
Twórczość :
Słuchowiska w Polskim Radiu. W reżyserii m.in. Jana Zelnika, Henryka Rozena, Andrzeja Pruskiego, Romany Mater , Zdzisława Dąbrowskiego.
W 2005 roku II nagroda w ogólnopolskim konkursie literackim „Polskie drogi do Wolności – 25 lat „Solidarności” za scenariusz słuchowiska „Jest super”
2005 – Nagroda Prezydenta Miasta Gdyni za słuchowisko „Jest super”
2006 – Nagroda za najlepsza rolę dla aktorki w słuchowisku „Jest super”, na festiwalu „Dwa teatry”.
Cykl audycji literackich – „Niedzielny Program Literacki”
1991 – 2007 Cykl audycji publicystyki społecznej i kulturalnej – „Salon” – wywiady m.in.: Jan Nowak Jeziorański, Stefan Bałuk „Starba” – cichociemny, Henryk Debich, Ks. generał Antoni Franciszek Studziński – kapelan spod Monte Cassino, Halina Szwarc – as wywiadu z II Wojny Światowej, Jan Karski – kurier Polski Walczącej, Leszek Moczulski – opozycjonista, Zofia Rysiówna – żołnierz AK, wybitna aktorka, gen. Kazimierz Leski – „Bradl” – as wywiadu AK, prof. Jerzy Eisler – historyk, prof. Andrzej Krzysztof Kunert historyk, gen. Antoni Heda „Szary” – żołnierz AK i II konspiracji.
Cykle felietonów – „Obyczajnik polski i nie tylko”, „Wybrane z tygodnia”, „Widziane z Piotrkowskiej”.
Teksty sceniczne w audycjach estradowych Polskiego Radia.
Współpraca z łódzkim tygodnikiem „Odgłosy”, gazetą „Nowy Świat”, tygodnikiem „Myśl Polska”, „Gazetą Polską” edycja łódzka.
W latach 1985 – 87 współpraca scenariuszowa z Wytwórnią Filmów Oświatowych w Łodzi. Film „Naturyści” .
Współautor wystawy (wraz z Mieczysławem Kucnerem) „Pejzaże łódzkie „Kwiatów Polskich” – Muzeum Historii m. Łodzi
Autor wystawy „Aleksander Fogiel – portret” – Muzeum Kinematografii
Film dla programu 3 TVP – „Salon”
Film fabularny „Punkt widzenia” współpraca reżyserska.
Wydane książki:
„Pamiętnik umysłowego” Wydawnictwo Łódzkie 1982
„ Afera żyrardowska” KAW 1986
„Intymny atlas anatomiczny” Wydawnictwo Łódzkie 1989
„Pitawal łódzki” (wspólnie z A. Antczakiem) wydawnictwo MAGART 1994
Antologia „Trudno nie pisać satyry” RES POLONA 1989 – autor opowiadań
„Nie kracz Słowik, nie kracz” wyd. Narodowe Centrum Kultury 2014
„ Kornel znaczy rogaty, Rzecz o Kornelu Morawieckim” Narodowe Centrum Kultury 2016, wydanie zatrzymane po składzie.
Członek Zwyczajny Stowarzyszenia Autorów ZAiKS
Członek Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich
Posiada status pokrzywdzonego IPN
W roku 2005 odznaczony przez Prezydenta RP Brązowym Krzyżem Zasługi
Twórczość odnotowana w Polskiej Bibliografii Literackiej, Encyklopedii Teatru Polskiego.
