§ 1. Kto pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności,
podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności.
§ 2. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w § 1 za pomocą środków masowego komunikowania,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
§ 3. W razie skazania za przestępstwo określone w § 1 lub 2 sąd może orzec nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego, Polskiego Czerwonego Krzyża albo na inny cel społeczny wskazany przez pokrzywdzonego.
§ 4. Ściganie przestępstwa określonego w § 1 lub 2 odbywa się z oskarżenia prywatnego.
To oczywiście treść słynnego i haniebnego w polskim prawie artykułu 212 KK. Artykułu godnego czasów stalinowskich i stamtąd się ideowo wywodzącego. Nie trzeba być prawnikiem, by spytać – kto jest władny ocenić czy oskarżony naraził czy nie naraził pokrzywdzonego na „utratę zaufania potrzebnego…”? Oczywiście sąd jest w stanie. A wedle jakich kryteriów proszę wysokiego sądu? Boskich? Własnych? A na jakich podstawach zweryfikowanych? Odkąd dokąd rozciąga się zakres utraty zaufania w opinii publicznej? Czyjej opinii? Powszechnej? Czy tylko grupowej?
Artykuł na zamówienie? Bo zależy kto zamawia i co ma za plecami? Ja oczywiście głęboko wierzę w absolutną niedyspozycyjność wysokiego sądu, absolutną uczciwość, absolutną odporność na różne naciski. Ja wierzę. Ale czy tak wrażliwa sfera jak prawo pisane powinna się opierać na wierze? Czy też wiarę powinno się raczej stosować do sfery eschatologii?
W maju tego roku artykuł został jeszcze zaostrzony. Nie będę się tu wdawał w szczegóły i rozważania czy tzw. „fałszywe dowody” tego wymagały czy były tylko pretekstem do większego kneblowania swobody wypowiedzi. I trudno uwierzyć w zapewnienia ówczesnego wiceministra sprawiedliwości, że to zaostrzenie nie będzie tyczyło dziennikarzy. Praktyka pokazuje nie raz i nie dwa, że jak będzie trzeba to będzie tyczyło.
Dyskusja, że haniebny artykuł 212 KK powinien być dawno zniesiony trwa nieprzerwanie od lat. Kolejna władza dochodząc do władzy zapewnia, że tym razem to z pewnością tak. W 2015 roku takie zapewnienia też były, a 212 ma się jak najlepiej i służy także tym, którym w imię choćby racji stanu państwa polskiego służyć nie powinien. Także tym.
Powyborczy kurz opada. Początek nowej kadencji. Dobry czas, by artykuł 212 KK odszedł w niebyt. Teraz. Na początku. Bo za chwilę będzie jak zwykle, jak zwykle od lat bywa.
Jarosław Warzecha
Rocznik 1947 r. Dziennikarz, dramaturg, prozaik.
Wykształcenie:
Uniwersytet Łódzki, Wydział Filozoficzno – Historyczny. Dyplom 1972r. Mgr pedagogiki społecznej. Praca magisterska obroniona u profesora Aleksandra Kamińskiego.
W latach 1980 – 1982 studia w Studium Scenariuszowym Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej Teatralnej i Telewizyjnej w Łodzi.
Praca zawodowa:
1972 – reżyser teatru Akademii Medycznej STS „Cytryna”
1973 – współpraca reżyserska przy filmie fabularnym „Punkt widzenia”
1973 – 1974 – dziennikarz w „Ekspresie Ilustrowanym”
1974 – 1983 – dziennikarz w Redakcji Publicystyki, a następnie w Redakcji Literackiej Rozgłośni Polskiego Radia w Łodzi.
1983 – zwolniony z powodów politycznych, bez możliwości pracy dziennikarskiej.
W latach 1985 – 86 adiunkt w Dziale Literacko – Wydawniczym Muzeum Historii m. Łodzi.
W latach 1986 – 88 adiunkt w Muzeum Kinematografii w Łodzi.
1990 – 2013 przywrócony do pracy w Rozgłośni przez tzw. Komisję Powrotów Drawicza. Komentator w Redakcji Publicystyki.
Twórczość :
Słuchowiska w Polskim Radiu. W reżyserii m.in. Jana Zelnika, Henryka Rozena, Andrzeja Pruskiego, Romany Mater , Zdzisława Dąbrowskiego.
W 2005 roku II nagroda w ogólnopolskim konkursie literackim „Polskie drogi do Wolności – 25 lat „Solidarności” za scenariusz słuchowiska „Jest super”
2005 – Nagroda Prezydenta Miasta Gdyni za słuchowisko „Jest super”
2006 – Nagroda za najlepsza rolę dla aktorki w słuchowisku „Jest super”, na festiwalu „Dwa teatry”.
Cykl audycji literackich – „Niedzielny Program Literacki”
1991 – 2007 Cykl audycji publicystyki społecznej i kulturalnej – „Salon” – wywiady m.in.: Jan Nowak Jeziorański, Stefan Bałuk „Starba” – cichociemny, Henryk Debich, Ks. generał Antoni Franciszek Studziński – kapelan spod Monte Cassino, Halina Szwarc – as wywiadu z II Wojny Światowej, Jan Karski – kurier Polski Walczącej, Leszek Moczulski – opozycjonista, Zofia Rysiówna – żołnierz AK, wybitna aktorka, gen. Kazimierz Leski – „Bradl” – as wywiadu AK, prof. Jerzy Eisler – historyk, prof. Andrzej Krzysztof Kunert historyk, gen. Antoni Heda „Szary” – żołnierz AK i II konspiracji.
Cykle felietonów – „Obyczajnik polski i nie tylko”, „Wybrane z tygodnia”, „Widziane z Piotrkowskiej”.
Teksty sceniczne w audycjach estradowych Polskiego Radia.
Współpraca z łódzkim tygodnikiem „Odgłosy”, gazetą „Nowy Świat”, tygodnikiem „Myśl Polska”, „Gazetą Polską” edycja łódzka.
W latach 1985 – 87 współpraca scenariuszowa z Wytwórnią Filmów Oświatowych w Łodzi. Film „Naturyści” .
Współautor wystawy (wraz z Mieczysławem Kucnerem) „Pejzaże łódzkie „Kwiatów Polskich” – Muzeum Historii m. Łodzi
Autor wystawy „Aleksander Fogiel – portret” – Muzeum Kinematografii
Film dla programu 3 TVP – „Salon”
Film fabularny „Punkt widzenia” współpraca reżyserska.
Wydane książki:
„Pamiętnik umysłowego” Wydawnictwo Łódzkie 1982
„ Afera żyrardowska” KAW 1986
„Intymny atlas anatomiczny” Wydawnictwo Łódzkie 1989
„Pitawal łódzki” (wspólnie z A. Antczakiem) wydawnictwo MAGART 1994
Antologia „Trudno nie pisać satyry” RES POLONA 1989 – autor opowiadań
„Nie kracz Słowik, nie kracz” wyd. Narodowe Centrum Kultury 2014
„ Kornel znaczy rogaty, Rzecz o Kornelu Morawieckim” Narodowe Centrum Kultury 2016, wydanie zatrzymane po składzie.
Członek Zwyczajny Stowarzyszenia Autorów ZAiKS
Członek Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich
Posiada status pokrzywdzonego IPN
W roku 2005 odznaczony przez Prezydenta RP Brązowym Krzyżem Zasługi
Twórczość odnotowana w Polskiej Bibliografii Literackiej, Encyklopedii Teatru Polskiego.
