Fot. z FB Józefa Skowrońskiego

Wspomnienie przyjaciół z SDP o BARBARZE PERTOZOLIN-SKOWROŃSKIEJ

 Są tacy ludzie, którzy samą obecnością wśród innych łagodzą obyczaje, chłodzą kłótnie i skutecznie namawiają do współpracy. Dziennikarstwo z założenia musi podejmować sprawy trudne. Dziennikarze mają różne poglądy i sami sobie wypracowują metody działania. Są dziennikarzami jeśli mają w sobie pasję. Jeśli chcą służyć przekazywaniem informacji, jeśli dokładają maksymalnych starań przy dokumentowaniu i pisaniu. Mają w pracy łatwiej, kiedy trafią na mądrych szefów i współpracowników. Redaktor Barbara Petrozolin-Skowrońska taka była.

To są cechy charakterystyczne, które się ma lub nie. Oczywiście należy dobro kształtować w sobie. Ale to w dobie powszechnej rywalizacji jest trudne. Człowiek po prostu dobry zawodowo jest na ogół życzliwy innym. Barbara wszystko, co osiągnęła zawdzięczała sobie, zdolnościom, pracowitości i rozwadze. Była zawsze wśród ludzi w zespołach twórczych, w redakcjach. Aktywna i uśmiechnięta. Była – jak to się określa – dziennikarką piszącą, a nawet pisarką historyczną bo pozostawiła dokonania książkowe. Szczególnie dał się zapamiętać opis rywalizacji partii politycznych w okresie Powstania Styczniowego. Tam każde zdanie jest konkretne i ważne. Ciekawe są opisy działań inteligencji warszawskiej wśród ludzi gór.

Pokolenie Barbary Petrozolin-Skowrońskiej już prawie odeszło lub odchodzi. Pozostają biogramy przez Nią napisane będące ważnym źródłem informacji. Mówią nam i sami powtarzamy – spieszmy się, bo ludzie tak szybko odchodzą. Ile to jeszcze zabierają ze sobą wiedzy i ważnych faktów, bo nie zdążyli o nich napisać, nagrać, opowiedzieć.

Odejście przychodzi nagle i zawsze zaskakuje. Poranny komunikat radiowy o świcie jest jak grom, jak wypadek, przeraża i zasmuca. Zostaje potem w sercu żal, a nawet pretensje do samego siebie czy wszystko zrobiliśmy gdy mieliśmy jeszcze okazję być razem. Szczególnie jeśli byliśmy w przyjaźni i mogliśmy to dobrze wykorzystać. Gazety, książki to ratunek. Warto do nich wracać. Tak jak do rozmów, wspólnych wycieczek koleżeńskich. Wtedy myśli się również, że było tego za mało. Zostaliśmy w smutku. Możemy popatrzeć na zdjęcia, na ładną twarz, uśmiechniętą.

 

Żegnaj Basiu. Dobrze, że byłaś z nami.

 

Przyjaciele z Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich

 

 

 

Zmarł dziennikarz i działacz opozycji solidarnościowej MAREK RAPACKI

1 lipca w Warszawie zmarł redaktor Marek Rapackim – dziennikarz i działacz opozycji niepodległościowej w PRL, związany z Stowarzyszeniem Dziennikarzy Polskich.

Urodził się 18 sierpnia 1938 roku w Warszawie. Absolwent filologii polskiej Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1963 roku w redakcji Wielkiej Encyklopedii Powszechnej PWN, od 1969 roku dziennikarz „Kuriera Polskiego”.

Encyklopedia Solidarności przypomina  fakty z życia Rapackiego po sierpniu 1968 roku: „po inwazji wojsk Układu Warszawskiego na Czechosłowację drukarz kilku tys. ulotek ze sprzeciwem wobec inwazji (kilkaset zrzucono z dachu Centralnego Domu Towarowego w Warszawie). Od 1976 współpracownik KOR/KSS KOR”.

Od 1980 roku był członkiem „Solidarności”, redaktorem niezależnego miesięcznika „NTO Nauka Technika Oświata”, współpracownikiem pisma MKZ Regionu Mazowsze „Niezależność”, wiceszefem KZ w Wydawnictwie Epoka. Marek Rapacki był jednym z inicjatorów solidarnościowego zwrotu w Stowarzyszeniu Dziennikarzy Polskich. W 1981 został wiceprzewodniczącym „Solidarności” Dziennikarzy Prasowych.

W stanie wojennym był dziennikarzem prasy podziemnej. W latach 1982–1988 redaktor naczelny „CDN – Głos Wolnego Robotnika”. Encyklopedia Solidarności podaje też inne informacje o podziemnej działalności Marka Rapackiego: „1983–1988 członek kierownictwa MRKS, od 1985 uczestnik spotkań z kierownictwem MKK z ramienia MRKS. 1983–1989 pracownik Spółdzielni Dziennikarskiej Agencja Omnipress. 1988 kurier funduszy na cele wydawnicze z Francji od Jerzego Giedroycia i Mirosława Chojeckiego”.

Od 1989 do 2010 roku Rapacki był dziennikarzem „Gazety Wyborczej”, m.in. korespondentem tego dziennika w Paryżu.  W roku 2010 przeszedł na emeryturę.

Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Marek Rapacki miał 83 lata.*

 

*Korzystaliśmy z fragmentów biografii śp. Marka Rapackiego opublikowanych w Encyklopedii Solidarności

 

 

Śp. bp Adam Lepa 1939 - 2022

Pogrzeb BP ADAMA LEPY, o którym papież powiedział: „odszedł pasterz, który pełnił posługę w miłości i cierpliwości”

„W miłości i cierpliwości” – to było motto duszpasterskie zmarłego 27 kwietnia 2022 r. biskupa pomocniczego seniora archidiecezji łódzkiej Adama Lepy. W opinii wielu naukowców i dziennikarzy bp Lepa był najlepszym medioznawcą wśród polskich hierarchów kościelnych.

W piątek 6 maja i w sobotę 7 maja w Łodzi obyły się uroczystości żałobne biskupa Adama Lepy.

Sobotniej mszy w archikatedrze, której przewodniczył pochodzący z Łodzi jałmużnik papieski kardynał Konrad Krajewski. 

Arcybiskup Grzegorz Ryś, metropolita łódzki przeczytał podczas mszy żałobnej list od watykańskiego sekretarza stanu Pietro Parolina: „Odszedł pasterz, który pełnił posługę w myśl biskupiego zawołania +W miłości i cierpliwości+. Dziękuję Bogu za szlachetną postawę kapłańską i biskupią świętej pamięci biskupa Adama Lepy. Jestem wdzięczny za jego modlitwy, dobroć, pracę w Radzie Episkopatu Polski ds. Środków Społecznego Przekazu oraz Europejskim Komitecie Biskupów ds. Mediów i Synodzie Biskupów dla Europy, za posługę dydaktyczną, informacyjną na rzecz kandydatów do kapłaństwa” – przekazał – w swoim liście do uczestników pogrzebu bp Adama Lep – słowa papieża Franciszka kardynał Pietro Parolin.

 

 

„Jego Świątobliwość zawierza biskupa Adama Bożemu Miłosierdziu, wyprasza wstawiennictwo Świętego Józefa patrona archidiecezji łódzkiej i Świętej Faustyny patronki Łodzi” – podkreślił papieski sekretarz stanu w liście odczytanym przez metropolitę łódzkiego.

 

Spełniono ostatnie życzenie biskupa Lepy, aby pochowano go w grobie rodzinnym na łódzkim cmentarzu św. Wojciecha.

Metopolita łódzki arcypiskup Grzegorz Ryś mówił po uroczystościach żałobnych, że spuścizną życia i pracy Adama Lepy nie pozostanie tylko pasja medioznawcza, bo biskup zajmował się m.in. ewangelizacją, duszpasterstwem młodzieży, studentów, twórców. „Zmarły biskup Adam miał zdecydowane, niektórzy mówili radykalne, poglądy. Przy tych zdecydowanych opiniach pełen był jednak szacunku do każdego człowieka” – podkreślił abp Ryś.

Marcin Przeciszewski – redaktor naczelny Katolickiej Agencii Informacyjnej, który przez wiele lat współpracował z bp Lepą, zaznaczył, że zmarły biskup nie był tylko teoretykiem mediów. „Interesował się naszą pracą, działanością szeregowych dziennikarzy, reporterów – wspominał Przeciszewski.

„Z naszych kontaków wynikały szczególne relacje – wzajemnie się od siebie uczyliśmy” – mówili łódzcy dziennikarze żegnający biskupa.

Wieczny odpoczynek racz Mu dać Panie.

O biskupie Adamie Lepie czytaj również TUTAJ

 

Fotografie: Hubert Bekrycht

 

Doczesną drogę biskupa Adama Lepy na stronie Archidiecezji Łódzkiej przypomniał jej rzecznik ksiądz Paweł Kłys:

Bp Adam Lepa, ur. 17 marca 1939 w Łodzi. Biskup pomocniczy archidiecezji łódzkiej, biskup tytularny Regiany (Afryka).

Studia teologiczne ukończył w Wyższym Seminarium Duchownym w Łodzi. Święcenia prezbiteratu otrzymał 18 marca 1962 z rąk biskupa Jana Wawrzyńca Kulika, biskupa pomocniczego łódzkiego. W 1965 ukończył studia w zakresie katechetyki w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie (obecnie Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego). Studia specjalistyczne w zakresie pedagogiki odbył na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Uwieńczył je doktoratem w 1974. Stopień doktora otrzymał na podstawie rozprawy „Błędy wychowania w rodzinie wielkomiejskiej w wypowiedziach młodzieży i rodziców”, napisanej pod kierunkiem profesora Stefana Kunowskiego.

Jako wikariusz pracował w latach 1962-1964 w parafii św. Wojciecha w Dobroniu, a w latach 1964-1978 w parafii Przemienienia Pańskiego w Łodzi. Funkcję proboszcza pełnił w dwóch parafiach łódzkich: w latach 1978-1981 w parafii św. Urszuli i w latach 1981-1988 w parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny.

W latach 1978-1981 był diecezjalnym duszpasterzem akademickim. Funkcję diecezjalnego duszpasterza nauczycieli pełnił w latach 1978-1982. Przewodniczącym Wydziału Duszpasterstwa Kurii Diecezjalnej (Archidiecezjalnej, Metropolitalnej) był z krótką przerwą w latach 1978-2012. Był członkiem Rady Kapłańskiej i Kolegium Konsulatorów wszystkich kadencji. Godność kapelana Jego Świątobliwości otrzymał w 1986. Kanonikiem gremialnym Kapituły Katedralnej Łódzkiej został w 1987.

Pełnił funkcję przewodniczącego Komitetu organizującego łódzki etap podróży apostolskiej Jana Pawła II do Polski w 1987.

4 grudnia 1987 papież Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym diecezji łódzkiej i biskupem tytularnym Regiany. Święcenia biskupie otrzymał 2 stycznia 1988. Głównym konsekratorem był kardynał Józef Glemp, prymas Polski, współkonsekratorami zaś Józef Rozwadowski, biskup senior łódzki, Władysław Ziółek biskup diecezji łódzkiej, oraz dwaj biskupi pomocniczy: Jan Wawrzyniec Kulik i Bohdan Bejze. Jego biskupim zawołaniem są słowa „In caritate et patientia” (W miłości i cierpliwości).

W latach 1989-1994 był przewodniczącym Komisji Episkopatu Polski ds. Środków Społecznego Przekazu i członkiem Europejskiego Komitetu Biskupów ds. Mediów (CEEM). Członkiem Komisji Głównej II Polskiego Synodu Plenarnego był w latach 1991-1999. Jako delegat Konferencji Episkopatu Polski uczestniczył w Synodzie Biskupów dla Europy w 1999.

W latach 1988-1993 był rektorem Wyższego Seminarium Duchownego w Łodzi i członkiem kolegium rektorów wyższych uczelni miasta Łodzi. Założyciel „Łódzkich Studiów Teologicznych” i pierwszy ich redaktor naczelny (w latach 1991-1993).

Autor 12 książek oraz kilkuset artykułów naukowych i prasowych poświęconych głównie problematyce mediów.

Od 1994 r. prowadził zajęcia dydaktyczne w Instytucie Edukacji Medialnej i Dziennikarstwa Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, zaś w latach 1975-2014 wykładał Pedagogikę mass mediów w Wyższym Seminarium Duchownym w Łodzi.

Pełnił następujące funkcje w Konferencji Episkopatu Polski: przewodniczący Zespołu Programowego ds. Telewizyjnych Transmisji Mszy Świętej, członek Rady ds. Środków Społecznego Przekazu. Był ponadto wiceprzewodniczącym Rady Programowej Katolickiej Agencji Informacyjnej oraz członkiem Rady Fundacji na Rzecz Wymiany Informacji Katolickiej.

Z przyznanych wyróżnień: Honorowe Członkostwo Katolickiego Stowarzyszenia Filmowego oraz Katolickiego Stowarzyszenia Dziennikarzy, Nagroda „Sursum Cor-da”, Nagroda im. Jana Pawła II, Medal o Niepodległość Polski i Prawa Człowieka, Medal „Pro Memoria”, Nagroda im. Juliana Kulentego, Honorowe Członkostwo Zakonu Bonifratrów, Medal Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej, Medal im. Profesora Janusza Groszkowskiego, tytuł Honorowego Obywatela Gminy Dobroń.

27 maja 2014 r. Ojciec Święty Franciszek przyjął rezygnację księdza biskupa Adama Lepy z pełnienia posługi biskupa pomocniczego archidiecezji łódzkiej, złożoną zgodnie z kan. 411 i kan. 401 paragraf 1 Kodeksu Prawa Kanonicznego.

27 kwietnia 2022 r. ksiądz biskup Adam Lepa, ufając Bożej Opatrzności, zakończył swoje ziemskie życie.

tekst ze strony Archidecezji Łódzkiej