Gościem październikowego spotkania Klubu Publicystyki Kulturalnej SDP, które odbędzie się w środę, 2 października 2024 r., o godz. 18.00, w Domu Dziennikarza, przy ulicy Foksal 3/5 w Warszawie, będzie Andrzej Dąbrowski (rocznik 1938) – jazzman, popularny piosenkarz, kierowca rajdowy, fotografik i dziennikarz (członek SDP). Towarzyszyć mu będzie żona – Agnieszka Matynia-Dąbrowska, dziennikarka radiowa i telewizyjna (też należąca do SDP), autorka książki pt. Do zwariowania jeden krok opisującej niezwykle bujne życie męża, jego dom rodzinny – najpierw w Wilnie, potem w Krakowie; żona pisze też o rozlicznych pasjach męża, przyjaźniach, koncertach i podróżach po świecie, a także o jego zaletach i wadach…
Serdecznie zapraszam na to niezwykłe spotkanie!
dr Teresa Kaczorowska,
przewodnicząca Klubu Publicystyki Kulturalnej SDP
Andrzej Dąbrowski urodził się 13 kwietnia 1938 r. w Wlnie. Jest absolwentem krakowskiego Liceum Muzycznego oraz Wydziału Instrumentalnego Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Krakowie (w klasie perkusji Józefa Stojki).
Działalność muzyczną rozpoczął jeszcze w szkole średniej, w jazzowym trio Wojciecha Karolaka. Profesjonalnym debiutem był jego udział w Zaduszkach Jazzowych w 1958 r., gdzie wystąpił jako perkusista w trio Andrzeja Kurylewicza.
Dąbrowski był perkusistą wielu polskich grup jazzowych, towarzyszył na estradzie i w studiach nagrań licznym artystom zagranicznym sceny jazzowej, współpracował też z Filharmonią Krakowską, z Orkiestrą Polskiego Radia, z zespołem kameralnym Musica Antiqua et Nova. Występował na wielu festiwalach, m.in. wielokrotnie na Jazz Campingu Kalatówki, czy w Festiwalach Jazzowych w Sopocie.
Andrzej Dąbrowski jest też znanym wokalistą – jako wokalista jazzowy zadebiutował w 1965 r., a jako piosenkarz wykonujący prócz jazzu muzykę pop – w 1970 r., w tym samym roku zdobył Grand Prix na Krajowym Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu za Zielono mi oraz tytuł najlepszego wokalisty jazzowego w ankiecie czytelników „Jazz Forum”. Śpiewał standardy muzyki światowej, własne kompozycje, a także piosenki napisane przez popularnych kompozytorów muzyki rozrywkowej (m.in. takich, jak: Wojciech Karolak, Antoni Kopff, Jerzy Milian, Włodzimierz Nahorny, Ryszard Poznakowski, Jan „Ptaszyn” Wróblewski) i autorów tekstów (jak Andrzej Bianusz, Maria Czubaszek, Jonasz Kofta, Wojciech Młynarski, Agnieszka Osiecka).
Jego dorobek muzyczny jest bardzo bogaty, nie tylko jako jazzmana i wokalisty, ale też kompozytora. Koncertował na obydwu półkulach świata, wylansował wiele przebojów, zdobył niezliczone laury. Nigdy nie obchodził żadnego jubileuszu ani benefisu z okazji swej działalności estradowej, ale został uhonorowany licznymi odznaczeniami (na czele z państwowymi: Medalem Zasłużony Kulturze „Gloria Artis” – Brązowym (2005) i Srebrnym (2017), a także. wieloma nagrodami i wyróżnieniami artystycznymi, m.in. Grand Prix na KFPP w Opolu za Do zakochania jeden krok, Grand Prix na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie (1972), II nagrodą na Coupe d’Europe w Gmünden w Austrii (1972); tytuł piosenkarza roku (1972); nagrodą specjalną na festiwalu w Rostoku (1973), Grand Prix na KFPP w Opolu za piosenkę Niewczesna miłość 1974), w 2018 r. otrzymał Złotego Fryderyka za muzykę jazzową.
Andrzej Dąbrowski jest też dziennikarzem, członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Współpracował z „Przekrojem” i pismem „Motor” jako autor reportaży ilustrowanych własnymi fotografiami (reportaże dotyczyły podróży po świecie, jakie odbywał, koncertując). Bo jego pasją jest również sztuka fotografii, jako fotografik miał kilka wystaw indywidualnych. Pisał także relacje z koncertów i recenzje dla czasopism o tematyce jazzowej („Jazz”, „Jazzi”), dla kącika jazzowego w „Panoramie”. Był felietonistą „Polityki”. W latach 70. współpracował też z Programem III Polskiego Radia, gdzie prowadził audycje muzyczne: Trzy kwadranse jazzu oraz Z wokalistyką na Ty. Pojawia się też czasem w TVP. Przez 11 lat należał do zespołu redakcyjnego tygodnika „Motor”, w którym pisał artykuły o caravaningu, raporty z dróg, testował samochody oraz pisał o bezpieczeństwie ruchu drogowego. Trzy lata prowadził dział motoryzacji w miesięczniku „Gentleman”. Za swoje artykuły o tematyce motoryzacyjnej zdobył wyróżnienie Złotego Koła Kierownicy.
Andrzej Dąbrowski to również kierowca rajdowy (wicemistrz Polski w rajdach samochodowych w 1957 r.). Przez 50 lat uczestniczył w wyścigach i rajdach samochodowych i aż 63 razy znalazł się na podium, cztery razy brał udział w Rajdzie Polski. W 1975 r. znalazł się w rajdowym Teamie FSO. Wielokrotny Mistrz Polski Dziennikarzy (w latach: 1991, 1992, 1993, 1995, 2004, 2007), w 2001 r. otrzymał Srebrną Odznakę Autoklubu Dziennikarzy Polskich, a w 2006 r. – Złotą.
Opowieść o Andrzeju Dąbrowskim – wspaniałym jazzmanie, popularnym piosenkarzu, kierowcy rajdowym, fotografiku i dziennikarzu – napisała jego żona Agnieszka Matynia-Dąbrowska, dziennikarka radiowa i telewizyjna (członkini SDP). Książka ma tytuł Do zwariowania jeden krok. Oto kilka słów Antoniego Libery o tej publikacji:
Książka o Andrzeju Dąbrowskim to nie tylko pasjonująca biografia, ale i szeroka panorama epoki – czasów, gdy jazz był w Polsce jednym z nielicznych okien na świat, a zarazem rozsławiał nasz kraj jako ten, gdzie nigdy nie zgasł ogień wolności. Perkusja i śpiew, rajdy samochodowe i sztuka fotografii – to atrybuty bohatera tej publikacji, które są także emblematami pewnej postawy – niezależności, swobody, wierności samemu sobie – a także jego artystycznego kunsztu. Życie spełnione, którego książka jest pięknym świadectwem.
I dalej Antoni Libera pisze:
Swoimi zainteresowaniami i zajęciami Andrzej Dąbrowski mógłby obdarzyć kilka osób, a każda z nich zyskałaby ciekawy i bogaty w osiągnięcia życiorys. Najpierw pojawiła się fascynacja motoryzacją, chwilę później – jazzem i fotografią. Zupełnie niespodziewanie przyszedł pierwszy sukces, gdy w 1957 r. dziewiętnastolatek, student krakowskiej Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej, zdobył wicemistrzostwo Polski w… rajdach samochodowych.
A wkrótce stał się jedną z ważnych postaci polskiego ruchu jazzowego – najpierw jako perkusista, później także wokalista jazzowy. Na scenie debiutował w trio Andrzeja Kurylewicza. Potem przez ponad pół wieku grał i nagrywał m.in. z Wandą Warską, Wojciechem Karolakiem, Janem „Ptaszynem” Wróblewskim, Krzysztofem Komedą, Urszulą Dudziak, Michałem Urbaniakiem… Miał też okazję występować ze Stanem Getzem i Artem Farmerem, fotografować za kulisami Duke’a Ellingtona, a na scenie Sarah Vaughan czy Counta Basiego.
W latach 70. zasłynął jako piosenkarz, wykonawca superprzebojów. „Zielono mi” – ze słowami Agnieszki Osieckiej i muzyką „Ptaszyna” – oraz „Do zakochania jeden krok” (słowa Andrzej Bianusz, muzyka Antoni Kopff) znał i nucił wtedy każdy. A były jeszcze: „Przygoda z Marią”, „A ty się, bracie, nie denerwuj”, „Zapomnij mnie” i wiele, wiele innych.Żadnej spośród swoich pasji Andrzej Dąbrowski nigdy nie porzucił: nadal śpiewa, nagrywa jazz, fotografuje oraz startuje w wyścigach samochodowych.
Zespół Pieśni i Tańca Politechniki Warszawskiej powstał w 1951 r., jako pierwszy folklorystyczny zespół uczelniany w Warszawie. Grupa ma charakter instrumentalno–wokalno–taneczny. Tworzą ją studenci oraz absolwenci niemal wszystkich wydziałów PW, a także innych warszawskich uczelni. ZPiT PW występuje na scenach krajowych i zagranicznych, prezentując polski folklor, w tym pieśni, tańce i melodie z większości regionów Polski. W repertuarze ma, oprócz suit tematycznych tańców z danego regionu, również całe widowiska artystyczne nawiązujące do polskiej historii narodowej i motywów ludowych.
