Kategoria: Klub Publicystyki Kulturalnej

Kwietniowe spotkanie Klubu Publicystyki Kulturalnej SDP. Projekcja filmu „Alma Polaca, czyli polska dusza” i spotkanie z reżyserem

Redakcja portalu sdp.pl

Czwarte w 2024 r. spotkanie Klubu Publicystyki Kulturalnej SDP będzie filmowe. W pierwszą środę miesiąca, 3 kwietnia 2024 r., o godz. 18.00, w Domu Dziennikarza, przy ulicy Foksal 3/5 w Warszawie, zaplanowano bowiem projekcję filmu „Alma Polaca, czyli polska dusza” (34 minuty) oraz dyskusję. Reżyserem tego filmu, scenarzystą oraz jednym z autorów zdjęć i producentem jest Arkadiusz Gołębiewski, który będzie też gościem spotkania.

Serdecznie zapraszam!

dr Teresa Kaczorowska,

przewodnicząca Klubu Publicystyki Kulturalnej SDP

Arkadiusz Gołębiewski (ur. 12 czerwca 1968 r. w Ciechanowie) – operator, reżyser, producent, scenarzysta filmowy, fotografik, społecznik. Absolwent Wydziału Operatorskiego i Realizacji TV PWSFTViT w Łodzi. Jako reżyser debiutował fabularyzowanym dokumentem „Jam jest Maryse Boticelise” (1998), a jako autor zdjęć – filmem fabularnym „4 w 1” w reżyserii Wenentego Nosula (1999). Twórczość Gołębiewskiego obejmuje przede wszystkim filmy dokumentalne, w których skupia się na powojennej historii Polski. Do dziś wyreżyserował kilkanaście obrazów, m.in. „Życie za życie, Rozbity kamień”, „Dzieci kwatery „Ł”, Tropem wyklętych”, „Inka. Zachowałam się jak trzeba”. Wielu z nich był też autorem zdjęć, scenarzystą i producentem, w tym „Alma Polaca, czyli polska dusza” (2016), który zostanie pokazany 3 kwietnia 2024 r. w Domu Dziennikarza.

Ponadto A. Gołębiewski jest pomysłodawcą, twórcą i dyrektorem Festiwalu Filmów Dokumentalnych „Niepokorni, Niezłomni, Wyklęci” w Gdyni, na którym prezentowane są głównie filmy poruszające tematykę powojennej historii Polski (ostatnio także innych krajów). Pokazują one rolę podziemia i opozycji demokratycznej w walce z komunistycznym reżimem w latach 1944–1989.. W trakcie festiwalu NNW odbywają się nie tylko projekcje filmowe, ale także spotkania i dyskusje ze świadkami historii, naukowcami, twórcami.

Gołębiewski jest też autorem wielu ciekawych projektów, w tym edukacyjnego dla młodych adeptów sztuki filmowej „Nakręć dziadka komórką”, „Młodzi dla historii”, Młodzieżową Akademię Filmową. Powołał też Akademię Filmową Festiwalu NNW w ramach, której realizowane są Warsztaty Scenariuszowe Filmów Fabularnych, a także Pitching Forum.

Został uhonorowany licznymi nagrodami, m.in. Medalem „Pro Patria” (2016), Krzyżem Kawalerskim Odrodzenia Polski (2016), Medalem Stulecia Odzyskanej Niepodległości (2019), Nagrodą im. Jacka Maziarskiego (2019), Złotym Krzyżem Zasługi Węgier (2020), Czeską Nagrodą „Strażnik pamięci” (2020), doroczną Nagrodą Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2021), Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2023); tytułem

Kustosz Pamięci Narodowej IPN (2023), wyróżnieniami: „Strażnik Pamięci” tygodnika „DoRzeczy” i „Człowiek Wolności” tygodnika „Sieci”.

„Alma Polaca, czyli polska dusza” –  to opowieść o Polakach, którym przyszło zmagać się z tragedią narodową po katastrofie samolotu 10 kwietnia 2010 r. Kamera przez kilka dni wnikliwie dokumentuje nastrój ulic Warszawy (Krakowskie Przemieście) oraz atmosferę Krakowa w dniu pogrzebu Pary Prezydenckiej. Przewodnikiem tygodnia żałoby narodowej staje się Wenezuelczyk Luis (ok. 40 lat), który postanawia w tych dniach zgłębić tajemnice polskiej duszy. Osią filmu jest podróż Luisa pociągiem do Krakowa. W pociągu jadą pielgrzymi na uroczystości pogrzebowe Marii i Lecha Kaczyńskich. Podczas podróży Luis rozmawia z kilkunastoma osobami, starając się zrozumieć polską historię. Wśród rozmówców są głównie ludzie młodzi, którzy w odpowiedzi na zadawane łamaną polszczyzną pytania, próbują mu przybliżyć złożoność polskiej historii i specyfikę tzw. „polską duszę”. Film to swoiste lustro, w którym możemy się obejrzeć. Są tkliwe historie, łzy, ale też żartobliwe sceny obnażające nasze narodowe słabości. Sceny opisowe i rozmowy uzupełniane są materiałami archiwalnymi, dzięki czemu film staje się zapisem stanu ducha przypominającym tamte tragiczne dni, jakich przyszło nam, Polakom, doświadczyć.

 Scenariusz i reżyseria: Arkadiusz Gołębiewski.

Muzyka: Marcin Pospieszalski.

Zdjęcia: Arkadiusz Gołębiewski, Grzegorz Liwiński, Jacek Niewadzi, Andrzej Wyrozębski.

„Marian Murawski – życie i twórczość”. Marcowe spotkanie Klubu Publicystyki Kulturalnej SDP

Redakcja portalu sdp.pl

Trzecie w 2024 r. spotkanie Klubu Publicystyki Kulturalnej SDP zostanie poświęcone sztuce. W pierwszą środę miesiąca, 6 marca 2024 r., o godz. 18.00, w Domu Dziennikarza, przy ulicy Foksal 3/5 w Warszawie, zaplanowano spotkanie pt. „Marian Murawski – życie i twórczość”.  Artystę przybliżą dwie artystki malarki: żona Elżbieta i córka Larysa, wspominać go będzie także dwoje wnuków. W programie jest również wystawa dzieł Mariana Murawskiego i dyskusja.

Serdecznie zapraszam!

dr Teresa Kaczorowska,

przewodnicząca Klubu Publicystyki Kulturalnej SDP

Marian Murawski (ur. 26 marca 1932 r. w Podleszczewie koło Suwałk, zm. 17 października 2022 r. ) – malarz, grafik, ilustrator książek (głównie dla dzieci i młodzieży), projektant opakowań i plakatów.

Absolwent ASP w Warszawie (1960 r, z wyróżnieniem rektorskim, dyplom w pracowni prof. Józefa Mroszczaka w dziedzinie grafiki użytkowej oraz w pracowni prof. Wojciecha Fangora w dziedzinie malarstwa). W latach 1960-1964 pracował jako asystent w pracowni prof. Józefa Moszczanka. Był wykładowcą w dziedzinie ilustracji i grafiki książkowej w Instituto Cubano del Libro w Hawanie. W latach 1978–1979 stypendysta Ministra Kultury i Sztuki.

Artysta wychował się na terenach północno-wschodniej Polski, w bogatej mozaice kulturowej czasów powojennych. Inspiracje do swojej twórczość czerpał z polskiego folkloru i ludowości, tworząc nietuzinkowy styl narracji rzeczywistości. Wykreowana przez niego wizja w sposób abstrakcyjny, lecz spójny personifikuje krajobraz. Murawski na obrazach ożywia płoty, strachy na wróble tworząc z nich hybrydowe postacie „kukłady” emanujące ludzkimi emocjami. Całość kompozycji dopełnia gra kolorów, popadająca w skrajności – barw intensywnych z wszelakimi odcieniami szarości.

Jest również jednym z prekursorów polskiej grafiki i ilustracji. W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XX wieku zajmował się oprawą graficzną kultowych bajek dla dzieci i młodzieży, m.in. H. Ch. Andersena oraz wielu innych książek, w tym H. Sienkiewicza,  W. Woroszylskiego, W. Żukrowskiego, A. Kamieńskiej i wielu innych.

Malarstwo i ilustracje eksponował na ponad stu wystawach w kraju i za granicą: indywidualnych (Warszawa, Suwałki, Łomża, Wilno) i zbiorowych (Warszawa, Kijów), szczególnie jego Ilustracje prezentowano na całym świecie (Paryż, Nowy Jork, Tokio, Osaka, São Paulo, Moskwa, Meksyk, Londyn, Frankfurt, Bruksela, Bratysława, Brno, Belgrad, Sofia, Bukareszt, Warszawa, Budapeszt}. Był jurorem licznych konkursów plastycznych, w tym podczas Biennale Ilustracji Złote Pióro w Belgradzie, Biennale Ilustracji Bratysława (BIB ’91)

Za twórczość artystyczną  był wielokrotnie nagradzany, w tym Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis (2022) i Nagrodą Prezydenta Suwałk „Włócznia Jaćwingów” (2008).

Koncert „Kochałem mój kraj” podczas lutowego spotkania Klubu Publicystyki Kulturalnej SDP

Redakcja portalu sdp.pl

Aby przypomnieć, że trwa karnawał, drugie w 2024 r. spotkanie Klubu Publicystyki Kulturalnej SDP będzie muzyczne. W pierwszą środę miesiąca, 7 lutego 2024 r., o godz. 18.00, w Domu Dziennikarza, przy ulicy Foksal 3/5 w Warszawie, odbędzie się koncert „Kochałem mój kraj” w wykonaniu Galerii Autorskiej i Teatru WELL ART Bogny Lewtak-Baczyńskiej, dedykowany śp. Januszowi Baczyńskiemu – artyście, żeglarzowi, biznesmenowi.

Serdecznie zapraszam!

dr Teresa Kaczorowska,

przewodnicząca Klubu Publicystyki Kulturalnej SDP

Galeria Autorska i Teatr WELL ART Bogny Lewtak-Baczyńskiej (skład):

Bogna Lewtak-Baczyńska – artystka wszechstronna: dr sztuki, malarka, reżyserka, kompozytorka, wokalistka, autorka scenariuszy, felietonów, poezji i pieśni. Absolwentka Wydziału Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie i Wydziału Reżyserii w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie. Asystentka ASP w Warszawie (1977–1992), teatralna i filmowa wielu wybitnych polskich reżyserów, w tym K. Dejmka oraz J. Rakowieckiego (w Teatrze Polskim w Warszawie) i A. Wajdy (w spektaklu „Dziady” A. Mickiewicza w PWST w Warszawie). Staże reżyserskie odbywała w l’Opera de Paris (w operach, z udziałem L. Pavarottiego i S. Ozawy), w paryskim Theatre de Chaillot (u słynnego A. Vitez’a), zaś staż aktorki – w szkołach przy teatrach w Paryżu. Uczestniczka ok.180 wystaw malarstwa i rysunku, w tym 34 indywidualnych i ponad 70 wystaw konkursowych w prestiżowych galeriach europejskich, głównie w Paryżu, ale też w Szwajcarii i Holandii

Laureatka 41 nagród w różnych dziedzinach sztuki, w tym 13 głównych nagród w dziedzinie malarstwa i rysunku w konkursach międzynarodowych we Francji, m.in. Srebrnym i Złotym Medalem Federacji Kultury Francuskiej (1987,1988); Srebrny Medalem za malarstwo (Międzynarodowa wystawa malarstwa, Desertines, Francja 1986); I nagrodą w Międzynarodowym Konkursie Malarstwa  z okazji Dni Kina Amerykańskiego (Deauville, Francja 1986); I Nagrodą za Rysunek w Międzynarodowym Konkursie Malarstwa i Rysunku (Deauville, Francja 1989); Medalem za Sztukę od SEAB w imieniu Francji (Paryż, 2016); Nagrodą główną „Consecration” – Grand Concours International (Francja 2018, 2020).

Zdobyła też główne nagrody muzyczne, są to: I Nagroda dla albumu CD „Wypominki. Szkice. Live. Bogna Lewtak-Baczyńska” – „Polskie Ojczyzny 2015” (Polska 2015); I Nagroda dla albumu 3x CD „Nie – nie żałuję…”, Festiwal „Losy Polaków” (2017); 19 nagród muzyczno-wykonawczych (w tym w Konkursie Międzynarodowym o Grand Prix Edith Piaf), nagród filmowych i za działalność teatralną. Wyreżyserowane przez nią spektakle to m.in. „Marta” w Teatrze w Zielonej Górze i dwie autobiograficzne sztuki „Oblężenie “ I i II cz. w gwiazdorskiej obsadzie w Polskim Radio. Zdobyła też  wiele nagród i wyróżnień literackich (w dziedzinie reportażu i poezji).

Dagny Baczyńska-Kissas – pianistka, kompozytorka, tancerka, pedagog, koncertująca jako solistka i kameralistka w kraju i za granicą, laureatka wielu nagród pianistycznych i kompozytorskich, także nagród za solowe płyty. Uczestniczka XV i XVI Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. F. Chopina w Warszawie i IV Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. F. Liszta we Wrocławiu. Autorka choreografii do muzyki własnej oraz F. Chopina, A. Vivaldiego, G. Kissas, B. Lewtak-Baczyńskiej. Jest laureatką nagród pianistycznych: Grand Prix na międzynarodowym konkursie „Magic sound of Romania” 2023, pierwszych miejsc w międzynarodowych konkursach: „Sound of Music” 2023, „Art Marathon in Cyprus” 2023, „Paints of the Spanish Sun” 2023, III nagrody w Międzynarodowym konkursie Chopinowskim Gloria Artis w Wiedniu 2023 oraz głównych nagród kompozytorskich: w międzynarodowym festiwalu „Lugoj Melos Fest” 2023, „Cambridge Music Competition” 2023, II miejsca w International Vivaldi Music Competition 2023. Jest laureatką licznych nagród za solowe płyty pianistyczne i kompozytorskie  (2011-2023) na Festiwalach Multimedialnych „Losy Polaków”, „Polskie Ojczyzny” i Międzynarodowych Katolickich Festiwalach Filmów i Multimediów w Niepokalanowie za własne płyty chopinowskie i pianistyczno-kompozytorskie.

Maja [Maya] Baczyńska – dr sztuki, muzyk i performerka, reżyserka filmowa i teatralna, scenarzystka, dziennikarka, librecistka, poetka, autorka baśni i opowiadań dla dzieci. Laureatka nagród muzycznych, poetyckich, filmowych i teatralnych. Inicjatorka cyklu spotkań networkingowych „Muzyka w filmie SFP” z ramienia zarządu Koła Reżyserów SFP. Założycielka grupy filmowej MUDO Music Documentaries. Gra koncerty muzyki intuitywnej na styku eksperymentu i tradycji oraz muzyki relaksacyjnej. Od 2023 r. współpracuje z zespołem punkowym Ciary jako skrzypaczka. Od ponad 13 lat prowadzi zajęcia muzyczne. Występowała z Warsaw Gamelan Group na Festiwalu Sonus ex Machina w Poznaniu, w Muzeum Azji i Pacyfiku im. Andrzeja Wawrzyniaka w Warszawie oraz w Filharmonii Narodowej. Autorka licznych solowych programów muzycznych, m.in tryptyku „Strange Songs”, „Tribal Songs” (wydane jako album CD live), „City Songs” oraz „Haiku Music”. Zawodowo interesuje się arteterapią. Laureatka wielu nagród muzycznych i poetyckich m.in. I nagrody Grand Prix w Ogólnopolskim Konkursie Poetyckim „O Złotą Pszczołę” na tomik poetycki, I nagrody w Ogólnopolskim Konkursie Literackim „Śląski Shakespeare”, II nagrody i wyróżnienia w Ogólnopolskim Konkursie Poetyckim „Jesienna Chryzantema”, filmowych i teatralnych. Autorka libretta do „Pasji” na solistów, chór i orkiestrę Rafała Kłoczko, a także spektakli autorskich: „Czas Dziwnotworów”, „Dziwnotwór”, „Motyl i wilk”, „Matka skodyfikowana” oraz tomików poetyckich „Pióra dzikich”, „Ojcowizna” i „Matka skodyfikowana” oraz książki dla dzieci „Jezioro sekretów i inne opowiadania”.

Beata Górska-Słociak – absolwentka Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie, współpracuje z Galerią Autorską i Teatrem WELL ART Bogny Lewtak-Baczyńskiej. Aranżerka, autorka muzyki do własnych tekstów, współpracownik wielu wybitnych aktorów przy realizacji spektakli słowno-muzycznych w Teatrze Powszechnym, w Teatrze Nowym, w Akademii Teatralnej w Warszawie. Jedna z głównych wykonawczyń – pianistów biorących udział razem z pianistką Dagny Baczyńską-Kissas w prawie wszystkich znaczących kilkudziesięciu nagraniach Bogny Lewtak-Baczyńskiej nagrodzonych 19. nagrodami, począwszy od „Ogrodu Wyklętych” (1995), „Ogrodu Zaklętego” (1997 – typowanego do „Fryderyków”.

 Kallina Kissas – uczennica szkoły muzycznej, utalentowana też plastycznie, a szczególnie muzycznie oraz w śpiewie. Uczennica gry na skrzypcach u prof. Marty Lelek oraz na altówce u prof. Marcelego Szczerka. Jest laureatką 16 nagród w międzynarodowych i ogólnopolskich konkursach muzycznych w grze na obu instrumentach.

Anastasios Kissas – uczeń klasy szkoły muzycznej w Warszawie. Jest też utalentowany plastycznie, aktorsko i muzycznie, ponadto interesuje się paleontologią. Kształci się w klasie altówki u prof. Marcelego Szczerka. Jest laureatem trzech nagród w międzynarodowych konkursach muzycznych (w altówce i śpiewie klasycznym).

PROGRAM KONCERTU, 7 stycznia 2024 r.

 Otwarcie Wieczoru

  1. Nokturn – Fantazja „W blasku księżyca” – muz. Dagny Baczyńska-Kissas
  2. Nokturn – Fantazja „W blasku słońca” – muz. Dagny Baczyńska-Kissas, fortepian – Dagny Baczyńska-Kissas

 Przemijanie

  1. Trzy dzwony – z rep. E.Piaf, sł..i muz. Jean Villard, sł. polskie. B. Lewtak-Baczyńska, śpiew – Bogna Lewtak-Baczyńska oraz zespół – Dagny Baczyńska-Kissas, Maja Baczyńska, Kallina Kissas, akomp.Beata Górska-Słociak

Losy polskie – zabory, powstania, emigracja

  1. Do gitary – sł. J.B. Zaleski, muz. B.Lewtak-Baczyńska, śpiew Kallina Kissas, akomp.- Dagna Baczyńska-Kissas
  1. Reduta Ordona – sł. A. Mickiewicz, muz. B.Lewtak-Baczyńska, śpiew – Bogna Lewtak-Baczyńska, akomp. Dagny Baczyńska-Kissas

 Losy polskie – 1918-1939 – ostatnie wakacje i okupacja

  1. Piosenka – sł. K. K. Baczyński, muz. B.Lewtak-Baczyńska, śpiew Bogna Lewtak-Baczyńska, akomp. Beata Górska-Słociak – piano, Kallina Kissas – altówka
  2. Ballada o wisielcach – sł. K. K. Baczyński, muz.B.Lewtak-Baczyńska, śpiew-Bogna Lewtak-Baczyńska oraz zespół Dagny Baczyńska-Kissas, Maja Baczyńska, akomp. Beata Górska-Słociak lub Dagny Baczyńska -Kissas
  3. Tango – muz. R. Twardowski, Kallina Kissas (l.16) – altówka

Losy polskie – II wojna światowa oraz reminiscencje

  1. Dwie miłości – sł. K. K. Baczyński, muz. B.Lewtak-Baczyńska, śpiew Bogna Lewtak-Baczyńska, akomp. Beata Górska-Słociak
  2. Wiersze wojenne – sł. K. K .Baczyński, muz. Z. Konieczny, sł. franc. B. Lewtak-Baczyńska, śpiew – Bogna Lewtak-Baczyńska, akomp. Dagny Baczyńska-Kissas
  3. Byłeś jak wielkie stare drzewo – sł. K. K. Baczyński, muz. B. Lewtak-Baczyńska, śpiew -Maja Baczyńska, akomp. Beata Górska-Słociak lub Dagny Baczyńska-Kissas – piano
  4. Pocałunek – sł. K. K. Baczyński, muz. B.Lewtak-Baczyńska, śpiew – Bogna Lewtak- Baczyńska oraz zespół i publiczność, akomp. Beata Górska-Słociak – piano
  5. Aria Skołuby z opery „Straszny Dwór” St. Moniuszki, śpiew – Anastasios Kissas (lat 13), akomp. Dagny Baczyńska-Kissas
  6. Pod Mostem Mirabeau – sl. G.Apollinaire, muz.B.Lewtak-Baczyńska, sł. pol. B.Lewtak-Baczyńska, śpiew – Bogna Lewtak-Baczyńska, ew.drugi głos – Kallina Kissas, akomp. Beata Górska-Słociak – piano
  7. Mon Dieu – sł. M. Rivgauche, muz. Dumont, sł. pol. B. Lewtak-Baczyńska śpiew – Bogna Lewtak-Baczyńska, akomp. Beata Górska-Słociak – piano
  8. La foule – sł..A. Cabral, muz. Rivgauche, sł. pol. B. Lewtak-Baczyńska, śpiew – Bogna Lewtak-Baczyńska, akomp. Beata Górska-Słociak – piano
  9. Etiuda c-moll op. 10 nr 12 „Rewolucyjna” – F. Chopin, fortepian – Dagny Baczyńska-Kissas
  10. Nokturn Fis-dur op. 15 nr 2 – F. Chopin, fortepian – Dagny Baczyńska-Kissas

Współczesność

  1. Rap – sł. B. Lewtak-Baczyńska, muz. K. Kissas, śpiew – Bogna Lewtak-Baczyńska i ew. Anastasios Kissas, akomp. Kallina Kissas – piano
  2. Kurzawy ptaków – sł. i muz. B.Lewtak-Baczyńska, śpiew – Bogna Lewtak-Baczyńska oraz Maja Baczyńska, akomp. Beata Górska-Słociak lub Dagny Baczyńska-Kissas                                                                                                                   Finał – do wyboru
  3. Dwa już lata – czardasz z Legionów, śpiew – Bogna Lewtak-Baczyńska, akomp. Beata Górska-Słociak
  4. Mazur z opery „Halka” St. Moniuszki, śpiew – Bogna Lewtak-Baczyńska i Kallina Kissas, akomp. Beata Górska-Słociak
  5. Romans – sł.i muz. B.Lewtak-Baczyńska, śpiew Bogna Lewtak-Baczyńska, akomp.Beata Górska-Słociak lub Dagny Baczyńska-Kissas
  6. Padam – sł.H.Contel, muz.N.Glanzberg, sł.pol. B.Lewtak-Baczyńska, śpiew- Bogna Lewtak-Baczyńska, akomp. Beata Górska-Słociak

Styczniowe spotkanie Klubu Publicystyki Kulturalnej SDP. Gościem Marek Zieliński

Redakcja portalu sdp.pl

Pierwsze w 2024 r. spotkanie Klubu Publicystyki Kulturalnej SDP odbędzie  się w środę, 10 stycznia, o godz. 18.00, w Domu Dziennikarza, przy ulicy Foksal 3/5 w Warszawie. Gościem będzie członek SDP, publicysta i dyplomata Marek Zieliński, który zaprezentuje swoją nową książkę „Życie bez złudzeń. Szkice nie-polityczne” (Wydawnictwo LTW, Łomianki 2023).

Serdecznie zapraszam, życząc jednocześnie, aby nowy 2024 Rok przyniósł pokój i nadzieję!

dr Teresa Kaczorowska,

przewodnicząca Klubu Publicystyki Kulturalnej SDP

MAREK ZIELIŃSKI –  publicysta, krytyk literacki,  dyplomata. Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego (filologia polska i dziennikarstwo) oraz Szkoły Głównej Handlowej (Podyplomowe Studium Służby Zagranicznej). W latach 1974-1992 pracował w redakcjach dwutygodników: „Student” i „Nowe Książki”; w redakcji tygodnika „Kultura”; miesięcznika „Więź” i „Tygodnika Solidarność”. Po 1991 r. sprawował funkcje konsula RP w Kolonii, Bernie, Irkucku oraz Moskwie (gdzie był dyrektorem Instytutu Polskiego, kierował Wydziałem Promocji Handlu i Inwestycji). W latach 1998-2007 pracował w kancelarii prezesa Rady Ministrów (jako radca) i Ministerstwie Spraw Zagranicznych (2018 -2022, radca generalny).

Ponadto współpracował z lubelskim periodykiem „Spotkania”; z Instytutem Literackim w Paryżu (obecnie jest w przygotowaniu dwutomowa jego korespondencja z lat 80. i 90. ubiegłego wieku z Jerzym Giedroyciem). Był także przedstawicielem krajowym Północnoamerykańskiego Studium Spraw Polskich i korespondentem kwartalnika „Studium Papers” w Ann Arbor (USA). Zamieszczał też swoje teksty w prasie krajowej i zagranicznej oraz w licznych opracowaniach zbiorowych.

Wydał dwie autorskie książki poświęcone literaturze: „Kilka niewzruszonych przekonań” (Biblioteka Więzi, Warszawa 1987) i „Ucieczka przed Polską. Szkice nie tylko o literaturze” (Arcana, Kraków 2006). W okresie od 12/13 grudnia 1981 r. do 30 października 1982 r. był internowany w ASW Białołęka i w Obozie Internowanych w Strzebielinku.

Odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności; Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski; Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi Litwy, odznakami: Zasłużony dla Kultury Polskiej i Zasłużony Działacz Kultury.

„Życie bez złudzeń. Szkice nie-polityczne” – to zbiór szkiców z lat 90. XX w. po pierwszą dekadę XXI w. Autor analizuje przyczyny, skutki i popełnione wtedy błędy (ciążące do dzisiaj). Spowodowane zarówno przez polityków, jak i zawinione biernością społeczeństwa. Zapewne wielu z nich niełatwo było uniknąć, bo III RP powstała w dramatycznie trudnych okolicznościach: dużej presji zewnętrznej i zależności nie tylko od sowieckiego imperium, ale również od niechętnego do zmian geopolitycznych Zachodu.

Zasadniczym problemem jest jednak (i w jakiejś mierze pozostaje do dzisiaj) zniszczenie elit. W dosłownym sensie – wymordowanych w hekatombie II wojny światowej przez dwa reżimy totalitarne: niemiecką III Rzeszę i stalinowski Związek Sowiecki; i w przenośnym sensie – bo ci, którzy ocaleli zostali poddani duchowej deprawacji. Dlatego dla większości naszych politycznych liderów nie starczyło w latach 80. samodzielności myślenia oraz odwagi. Zaczątkiem prawdziwych zmian mogłoby się stać włączenie w politykę powstałego po 1989 r. nowego państwa, dziedzictwa „Solidarności”. Pomimo wezwań Papieża z Polski, późniejszego Świętego Jana Pawła II, bogactwo idei solidarnościowej i dokonań lat 1980-1981 zostało zaprzepaszczone  Autor sugeruje, że mógł o tym zdecydować brak wiary w prawdziwe zmiany i w przywrócenie Polski Polakom.

Październikowe spotkanie Klubu Publicystyki Kulturalnej SDP. Wokół malarstwa Marii Wollenberg-Kluzy

Redakcja portalu sdp.pl

Październikowe spotkanie Klubu Publicystyki Kulturalnej SDP odbędzie się jak zwykle w pierwszą środę miesiąca – 4 października 2023 r., o godz. 17.00, w Domu Dziennikarza, przy ulicy Foksal 3/5 w Warszawie. Tym razem gościem będzie znana malarka Maria Wollenberg-Kluza. Zaplanowano prezentację jej dawno niewidzianych obrazów oraz dyskusję, w której wezmą udział: Maria Wollenberg-Kluza (malarka), Robert Swaczyński (krytyk sztuki), Rena Marciniak–Kosmowska (poetka), Bartosz Maciejewski (fotograf) i Piotr Cegłowski (red. nacz. Magazynu „Manager”). Moderatorem spotkania będzie Jerzy Mosoń (dziennikarz). Podczas rozmowy zostaną poruszone m.in. takie kwestie jak: „Szczerość w sztuce”, „Anegdota w sztuce”, „Autoportret artysty”, czy „Sława i pieniądze”.

Serdecznie zapraszam!

dr Teresa Kaczorowska,

przewodnicząca Klubu Publicystyki Kulturalnej SDP

Maria Wollenberg-Kluza urodziła się w 1945 r. w Puławach. Studiowała na Wydziale Malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (dyplom z malarstwa z wyróżnieniem,  1973). Pierwszą wystawę indywidualną miała w 1967 r., a do 2018 r. – ponad 160 wystaw indywidualnych w Polsce (m.in. w Warszawie, Krakowie, Lublinie, Puławach, Opolu, Rzeszowie, Olsztynie, Łodzi, Gdańsku, Szczecinie, Katowicach etc.) i zagranicą. Jej nazwisko figuruje w Encyklopedii Powszechnej PWN (w wydaniach po 1991 r.).

Maria Wollenberg-Kluza maluje najczęściej monotematyczne cykle (po 20-30 prac), m.in. „Ludzie w mieście”, „Malarstwo inspirowane muzyką”, „Impresje poetyckie – Obrazy z Norwida”, „Gra wyobraźni”, „Impresje z Hiszpanii”, „Pejzaże polskie”, „Zwierzenia matki”, „Saligia – siedem grzechów głównych”, „On i Ona”, „Ver sacrum”, „Obrazy z Turcji”, „notatki z Norwegii”, „Rozmyślania i modlitwy”, „Chopin w malarstwie i motywy muzyczne”, „Paderewski i dawna muzyka polska”, „Camino”, „Ad infinitum”, etc. Interesuje się również tematyką sakralną – jest autorką wizerunku Matki Bożej na warszawskich Siekierkach oraz obrazów (4 x 3 m) o tematyce związanej z objawieniami w latach 1943-49 na Siekierkach.

Jej malarstwo dotyka namiętności, emocji i przeżyć, porusza problemy ogólnoludzkie, egzystencjalne, wprowadza treści metaforyczne. Artystka kieruje się odczuciami, posługuje się skrótem – symbolem, nie unika też komentarza społecznego i historycznego. Symbol w obrazie przekształca się w działanie nastroju i ekspresji, wyrażonych środkami artystycznymi przez stosowanie bogactwa kolorów, ostrych kontrastów światła–cienia i poprzez pozornie szybkie kładzenie farby. Powstają obrazy przesycone wartościami nastrojonymi etyką i filozofią, m.in. Cypriana Kamila Norwida (Biblioteka im C.K.Norwida w Elblągu posiada w stałej ekspozycji prace Marii Wollenberg-Kluza o tematyce norwidowskiej).

Maria Wollenberg-Kluza otrzymała wiele nagród i wyróżnień, m.in. stypendium artystyczne rządu hiszpańskiego i pobyt w Królestwie Hiszpanii, Nagrodę im. Jana Cybisa za całokształt twórczości, Medal  Pro Masovia, Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Jest też autorką publikacji prasowych i wypowiedzi radiowych z dziedziny plastyki. Należy do Societé Européenne de Culture w Wenecji, członek Zarządu Polskiego SEC oraz Towarzystwa Akademickiego „Fides et Ratio”.

Powakacyjne spotkanie Klubu Publicystyki Kulturalnej SDP. Pokaz filmu Romana Brovko

Redakcja portalu sdp.pl

Powakacyjne spotkanie Klubu Publicystyki Kulturalnej SDP, odbędzie się jak zwykle w pierwszą środę miesiąca – 6 września 2023 r., o godz. 17.00, w Domu Dziennikarza, przy ulicy Foksal 3/5 w Warszawie. Tym razem zapraszam na pokaz głośnego ukraińskiego filmu „Zakazany”, w reżyserii Romana Brovko, który będzie też gościem spotkania.

Serdecznie zapraszam!

 dr Teresa Kaczorowska,

przewodnicząca Klubu Publicystyki Kulturalnej SDP

Romana Brovko, rocznik  1983. Ukraiński reżyser z Kijowa (Ukraina), z dwudziestoletnim stażem pracy.  Ukończył Kijowski Państwowy Uniwersytet Teatru, Filmu i Telewizji im. Karpenka-Karogo kierunek reżyseria filmu fabularnego (2002 – 2007). Dodatkowe wykształcenie uzyskał w Polsce: absolwent „Szkoły Wajdy” (Kurs dla producentów kreatywnych oraz „Studio Prób” (intensywny kurs reżyserii). Trzykrotny stypendysta polskich programów rządowych. Jego dorobek twórczy obejmuje: 14 seriali i filmów telewizyjnych, 1 pełnometrażowy film fabularny (film dla szerokiej widowni ), 12 filmów krótkometrażowych, 5 projektów telewizyjnych (od rozrywki po publicystykę). Laureat wielu międzynarodowych festiwali filmowych.

Film „Zakazany” opowiada o Wasylu Stusie (1938-1985), wybitnym poecie ukraińskim, publicyście, bojowniku o wolność i demokrację, dysydencie. Stus bronił prawa każdego narodu do własnej tożsamości, sprzeciwiał się dominacji kultury rosyjskiej i rusyfikacji, którą Związek Sowiecki narzucał Europie Wschodniej. Poeta był zakazany przez cenzurę, dwukrotnie więziony i zesłany na Syberię, gdzie spędził prawie 10 lat, bez prawa do pisania, bez prawa kontaktu ze światem zewnętrznym. W 1985 r. Heinrich Böll wystąpił o uhonorowanie Stusa literacką Nagrodą Nobla. Poeta nie otrzymał jednak tej nagrody z powodu swojej śmierci w łagrze w 1985 r.

Postać Wasyla Stusa jest ważna nie tylko dla kultury ukraińskiej, ale także polskiej i europejskiej, którą się interesował. Był entuzjastycznie nastawiony do polskiego ruchu „Solidarność”, pisał o nim, wierzył, że to początek końca systemu sowieckiego, wzywając Ukraińców do pójścia za przykładem „Solidarności”.

Wasyl Stus zostawił obszerny dorobek literacki i publicystyczny. Dziś na Ukrainie kilkaset ulic w miastach i wsiach nazwano jego imieniem, jako synonimem oporu wobec totalitaryzmu. Od 1989 r. przyznawana jest też Nagroda im Wasyla Stusa za „talent i odwagę”.

W Polsce od 2017 r. imię Wasyla Stusa nosi jeden z warszawskich skwerów (u zbiegu ul. Batorego i al. Niepodległości), ukazały się też dwa zbiory jego poezji: „Poezja Wasyla Stusa”, (Kraków 1996) i „Wesoły cmentarz. Wiersze wybrane z lat 1959–1971” (2020).

 

 

Ewa Urbańska-Lewandowska w Klubie Publicystyki Kulturalnej SDP (zapis AUDIO)

Redakcja portalu sdp.pl

Gościem Klubu Publicystki Kulturalnej SDP 7 czerwca 2023 roku była dr Ewa Urbańska-Lewandowska, dziennikarka TVP, autorka kilkudziesięciu filmów dokumentalnych i reportaży. Uczestnicy spotkania mieli okazję poznać jeden ze jej ostatnich filmów „Polsko, szedłem do Ciebie 200 lat”.

Jest to historia jednego wyjątkowego człowieka, będąca jednak syntezą losów wszystkich polskich zesłańców syberyjskich. Bohater filmu „Polsko, szedłem do Ciebie 200 lat” , Stefan Centomirski, to „Sybirak”, wybitny malarz, twórca oryginalnych form plastycznych, jako przeżył dziecko kilkunastoletnią katorgę. Zbudował pomnik z obrazów – Polakom zesłańcom. Jego rodzina po drugim rozbiorze pozostała poza granicami Polski. On sam, jako pierwszy z rodziny, dotarł do wymarzonej Ojczyzny po dwustu latach. Ten film jest pomnikiem dla Niego i Sybiraków.

Czerwcowe spotkanie KPK SDP w zastępstwie przewodniczącej Klubu, Teresy Kaczorowskiej
prowadził red. Zygmunt Gutowski, prezes Fundacji Polska – Europa – Polonia.

Poniżej zapis audio spotkania

 

Film „Polsko, szedłem do Ciebie 200 lat” dostępny jest w serwisie TVP VOD TUTAJ.

 

 

Czerwcowe spotkanie Klubu Publicystyki Kulturalnej SDP. Pokaz filmu Ewy Urbańskiej-Lewandowskiej

Redakcja portalu sdp.pl

Czerwcowe spotkanie Klubu Publicystyki Kulturalnej SDP odbędzie się jak zwykle w pierwszą środę miesiąca, czyli 7 czerwca 2023 r., o godz. 17.00, i jak zawsze w Domu Dziennikarza, przy ulicy Foksal 3/5 w Warszawie. Tym razem będzie miało charakter filmowy.  Zaproszenie przyjęła bowiem dr Ewa Urbańska-Lewandowska – dziennikarka TVP, autorka kilkudziesięciu filmów dokumentalnych i reportaży. Na spotkaniu zostanie zaprezentowany jeden z ostatnich jej filmów „Polsko, szedłem do Ciebie 200 lat”.

Serdecznie zapraszam!

 dr Teresa Kaczorowska,

przewodnicząca Klubu Publicystyki Kulturalnej SDP

 

Ewa Urbańska-Lewandowska – absolwentka Wydziału Fizyki oraz Wydziału Dziennikarstwa na Uniwersytecie Warszawskim. Studiowała też na Wydziale Reżyserii Filmowej i TV w Szkole Filmowej w Łodzi. Doktorat obroniła na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego, na podstawie dysertacji „Zagadnienie przewag konkurencyjnych Nadawcy Publicznego (2018). Życie zawodowe związała z Telewizją Polską. W latach 90. kierowała Redakcją Popularnonaukową w TVP 1. Autorka kilkunastu autorskich cykli telewizyjnych o tematyce popularnonaukowej, kulturalnej i historycznej. Tworzyła również oryginalne projekty dla dzieci: „Przybysze z Matplanety”, „Nie tylko dinozaury” i inne. Zrealizowała także kilkadziesiąt filmów dokumentalnych i reportaży społecznych. Laureatka licznych nagród i wyróżnień, ostatnio zdobyła Pierwszą Nagrodę na XVII Festiwalu Losy Polaków za film „Polsko, szedłem do Ciebie 200 lat”. Odznaczona m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi.

Film „Polsko, szedłem do Ciebie 200 lat” – jest to historia dotycząca jednego wyjątkowego bohatera, będąca jednak syntezą losów wszystkich polskich zesłańców syberyjskich. Jego bohater, Stefan Centomirski, to „Sybirak”, wybitny malarz, twórca oryginalnych form plastycznych, przeżył jako dziecko kilkunastoletnią katorgę. Zbudował pomnik z obrazów – Polakom zesłańcom. Jego rodzina po drugim rozbiorze pozostała poza granicami Polski. On sam, jako pierwszy z rodziny, dotarł do wymarzonej Ojczyzny po dwustu latach. Ten film jest pomnikiem dla Niego i Sybiraków.

 

Majowe spotkanie Klubu Publicystyki Kulturalnej SDP. Jolanta Hajdasz o medialnych atakach na Jana Pawła II

Redakcja portalu sdp.pl

Majowe spotkanie Klubu Publicystyki Kulturalnej SDP, ze względu na święto 3 Maja, odbędzie się w drugą środę miesiąca – 10 maja 2023 r., o godz. 17.00, jak zwykle w Domu Dziennikarza, przy ulicy Foksal 3/5 w Warszawie. Zaproszenie przyjęła dr Jolanta Hajdasz – dziennikarka i medioznawca, dyrektor  Centrum Monitoringu Wolności Prasy SDP i wiceprezes Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Temat spotkania: „Atak na Jana Pawła II. Analiza manipulacji i publikacji medialnych wokół reportażu TVN „Franciszkańska 3″ i książki wydawnictwa Agora „Maxima Culpa.Jan Paweł II wiedział”.

Serdecznie zapraszam!

dr Teresa Kaczorowska,

przewodnicząca Klubu Publicystyki Kulturalnej SDP

Jolanta Hajdasz – dziennikarka i  medioznawca, dr nauk humanistycznych w zakresie nauki o polityce. Pracowała w Polskim Radiu w Poznaniu (reporter, wydawca), w TVN (reporter) i w  TVP (reporter, wydawca, kierownik Redakcji Programu Regionalnego, dyrektor OTV Poznań oraz w  Przewodniku Katolickim (zastępca red. nacz.). Współpracowała też z Rozgłośnią Polską RWE.   Od 2011 r. członek Zarządu Głównego Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, od 2017 r. dyrektor Centrum Monitoringu Wolności Prasy SDP i wiceprezes Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Red. nacz. „Wielkopolskiego Kuriera Wnet” (do 2021). Jest też prof. Wyższej Szkoły Umiejętności Społecznych w Poznaniu i wykładowcą Akademii Kultury Społecznej i Medialnej w Toruniu. Od 2009 r. członek Rady Inicjatyw Naukowo-Kulturalnych przy arcybiskupie poznańskim.   Autorka wielu reportaży, materiałów telewizyjnych, felietonów, komentarzy i artykułów prasowych oraz filmów dokumentalnych o prześladowaniu abpa Antoniego Baraniaka: „Zapomniane męczeństwo”, „Żołnierz Niezłomny Kościoła”, „Powrót” oraz monografii  „Szczekaczka czyli Rozgłośnia Polska Radia Wolna Europa”.  Dwukrotna laureatka drugiej Nagrody Głównej Wolności Słowa SDP (2012 i 2016) i trzykrotna Nagrody Głównej Stowarzyszenia Wydawców Katolickich Feniks (2013, 2017, 2019). Odznaczona przez prezydenta RP Andrzeja Dudę Srebrnym Krzyżem Zasługi (2020).

Kwietniowe spotkanie Klubu Publicystyki Kulturalnej SDP. Gościem reżyser Jerzy Zalewski

Redakcja portalu sdp.pl

Czwarte w 2023 roku spotkanie Klubu Publicystyki Kulturalnej SDP będzie filmowe. Zaproszenie przyjął bowiem Jerzy Zalewski – reżyser, producent, autor scenariuszy filmów  dokumentalnych i fabularnych, spektakli teatru telewizji, producent programów publicystycznych. Na spotkaniu zostanie wyświetlony film dokumentalny „Anna Walentynowicz. Skąd przychodzimy, kim jesteśmy, dokąd zmierzamy” w reż. Jerzego Zalewskiego i Krzysztofa Wojciechowskiego.

Spotkanie odbędzie się w środę, 5 kwietnia 2023 r., o godz. 17.00, w Domu Dziennikarza, przy ulicy Foksal 3/5 w Warszawie.

Serdecznie zapraszam!

 dr Teresa Kaczorowska,

przewodnicząca Klubu Publicystyki Kulturalnej SDP

Jerzy Zalewski – reżyser, producent, autor scenariuszy filmów dokumentalnych i fabularnych, spektakli teatru telewizji, producent  programów publicystycznych. Absolwent wiedzy o teatrze PWST w Warszawie oraz reżyserii PWSFTViT w Łodzi. Autor kilkudziesięciu filmów dokumentalnych, m.in.: „Tata Kazika”, „Obywatel Poeta”, „Dysydent końca wieku”, „Oszołom”, „Był raz dobry świat”, „Jerzy Giedroyć i jego Kultura”. Twórca filmów fabularnych takich jak: „Czarne słońca”, „Gnoje” oraz „Historia Roja czyli w ziemi lepiej słychać”. Współzałożyciel Studia Filmowego „Dr Watkins”.

Film dokumentalny „Anna Walentynowicz. Skąd przychodzimy, kim jesteśmy, dokąd zmierzamy” w reż. Krzysztofa Wojciechowskiego i Jerzego Zalewskiego to obraz pokazujący niezłomną bohaterkę NSZZ „Solidarność”,  począwszy jej od dzieciństwa na Ukrainie poprzez czasy stalinowskie w Polsce, aż do śmierci w Smoleńsku. Film opiera się na trzech głównych liniach narracyjnych splatających się w żywą i ciekawą opowieść, w której losy prostej dziewczyny z „Kresów” splatają się w sposób niebanalny z historią. Wątek pierwszy – mówi o najważniejszych wydarzeniach z życia prywatnego i zawodowego Anny Walentynowicz, o jej pracy – spawaczki i suwnicowej, o działalności w Lidze Kobiet. W końcu lat 70-tych Walentynowicz działa w Wolnych Związkach Zawodowych Wybrzeża, za co zostaje usunięta z pracy. W jej obronie wybucha strajk Sierpnia’80. Mimo że jest jednym z przywódców „Solidarności”, zostaje zmarginalizowana przez Wałęsę. Lata 80-te to działania antykomunistyczne i pobyty jej w więzieniu. Przeciwniczka negocjacjom Okrągłego Stołu i III RP, skazana na polityczny niebyt, jej renesans nastąpił dopiero za prezydentury Lecha Kaczyńskiego. Ginie w katastrofie smoleńskiej.  Drugi wątek – to podróż syna i wnuka na Ukrainę i odkrywanie prawdy o pochodzeniu Anny Walentynowicz i jej  korzeni. Wątek trzeci – opowiada o tym, jak  syn i wnuk, dwa lata po tragicznej śmierci Bohaterki w katastrofie smoleńskiej, muszą zmierzyć się z poszukiwaniem zwłok matki i babci, by zgodnie z wolą zmarłej pochować ją w grobie obok ukochanego męża. Poszukują Jej zwłok, a także prawdy o Niej. Film powstawał na przestrzeni ponad 20 lat, ale poza telewizją Republika nie był jeszcze emitowany. Realizatorzy od 2000 r. towarzyszyli z kamerą Annie Walentynowicz w jej działaniach na rzecz Polski, towarzyszyli synowi i wnukowi w czasie peregrynacji zwłok matki i babci po Polsce w 2012 r. oraz ich podróży w 2014 r. na polskie Kresy, gdzie urodziła się Anna Walentynowicz. Wracali tam zresztą z kamerą jeszcze kilka razy.